"De teams zijn veel dichter bij elkaar gekomen": YB-coach Imke Wübbenhorst legt uit waarom het vrouwenvoetbal een nieuw niveau heeft bereikt

Imke Wübbenhorst, Zwitserland staat in de kwartfinales van het EK en iedereen die de vreugdetaferelen na de late gelijkmaker tegen Finland heeft gezien, zal tot de conclusie komen: er is iets gegroeid tussen dit team en dit land.

Imke Wübbenhorst: Ja, ik ben bij verschillende Zwitserse wedstrijden in het stadion geweest en ik was erg onder de indruk van de steun die het team krijgt. Je ziet hoezeer dit de spelers raakt. Iedereen is enthousiast; er is een soort wederkerigheid.

Hoe zou je het omschrijven?

De speelsters dragen met hun manier van voetballen bij aan de sfeer. Hun inzet. Hun passie. Ze betrekken het publiek. Je merkt dat ze een hoger doel hebben: het vrouwenvoetbal in Zwitserland vooruithelpen.

Zwitserland staat nu voor het eerst in de kwartfinales van een EK. Hoe kijk jij daar tegenaan?

Zwitserland heeft de groepsfase van het WK 2023 al overleefd. Maar je zou kunnen zeggen dat er een nieuw tijdperk aanbreekt, met al die jonge speelsters – Iman Beney, Sydney Schertenleib, Leila Wandeler – die op jonge leeftijd anders zijn opgevoed dan hun voorgangers. Maar je mag de groepssamenstelling ook niet negeren.

. . . Zwitserland had geluk met IJsland en Finland als tegenstanders.

Ja, dat klopt. Er zijn sterkere groepen, zoals die met Frankrijk, Engeland en Nederland.

Zou een uitschakeling in deze groep een teleurstelling zijn geweest?

Ik denk het wel. In mijn beoordeling van de groepsfase is het ook belangrijk om op te merken dat de Zwitsers geen enkele wedstrijd volledig overtuigend speelden. En ik moet zeggen, ik had het gevoel dat ze vooral goed waren toen ze meer zelfvertrouwen toonden en meer risico namen.

De beste helft tot nu toe was die aan het begin van het toernooi, de eerste tegen Noorwegen, toch?

Ja, hoewel ik tijdens die wedstrijd ook het gevoel had dat de tegenstander nog niet helemaal gewend was aan Zwitserland. De Zwitsers speelden hun systeem extreem aanvallend, hoog rennend, counterpressend. Dat paste bij dit team; ze willen rennen, de bal hebben en dapper zijn. Ze zijn op hun best als ze naar voren kunnen marcheren.

Had u over het algemeen graag meer aanvallende geest en actiever voetbal van het Zwitserse team gezien?

Als toeschouwer vind ik zulke teams geweldig, en als coach probeer ik ze aan te moedigen om die speelstijl te spelen: actief, vooruitstrevend, counterpressing. Ze hebben dat tegen Noorwegen heel goed geïmplementeerd.

Welke Zwitserse speler heeft tot nu toe jouw aandacht getrokken?

Natuurlijk, Géraldine Reuteler, want zij heeft alles: ze kan verdedigen, ze heeft dynamiek, ze heeft diepte. Waar ze ook speelt, ze levert een bijdrage. Ik was ook onder de indruk van speelsters die in de voorbereiding een ondergeschikte rol speelden, zoals Nadine Riesen, de linksbuiten. Ik ben ook onder de indruk van Leila Wandeler met haar enthousiasme en tempo.

Wandeler is pas 19, Beney en Schertenleib zijn nog jonger. De toekomst ziet er rooskleurig uit.

Ja, vooral omdat er nog andere getalenteerde spelers zijn, vooral degenen die in 2007 geboren zijn. Het is ongelooflijk wat er allemaal gaat gebeuren. En de ervaring die deze jonge spelers nu kunnen opdoen, is van onschatbare waarde. Naar mijn mening kan het WK van 2027 een enorm toernooi worden voor Zwitserland.

Nu wacht Spanje, de grote favoriet, in de kwartfinales. Je zei eerder dat je de Zwitsers graag wat meer zou zien spelen, maar dat zou wel eens slecht kunnen aflopen tegen Spanje.

Het kan ook slecht aflopen als je tegen Spanje gewoon achterover leunt. Ik denk dat je beide moet doen: soms diep gaan zitten. De Spaanse vrouwen vonden dat tegen België niet prettig. En soms hoog druk zetten, omdat ze het niet gewend zijn om hoog onder druk gezet te worden. Als Spanje een zwak punt heeft, is het hun verdediging.

Hoe zou Imke Wübbenhorst de taak tegen Spanje aanpakken als zij bondscoach was?

Ga eerst wat dieper staan en wacht op tegenaanvallen. Val later hoger aan en zet vijf tot tien minuten druk om het Spaanse team een andere taak te geven.

Aanvoerder Lia Wälti zei dat Zwitserland één op de honderd wedstrijden tegen Spanje wint.

Met het publiek achter je is de kans op dubbelspel dus twee procent.

Spanje heeft tot nu toe de meeste doelpunten gescoord, maar welk team heeft de meeste indruk op jou gemaakt?

Naast Spanje, vooral de Fransen. Wat ze lieten zien in hun 2-1 overwinning op titelverdediger Engeland was wereldklasse.

Grote namen als Wendie Renard en Eugénie Le Sommer behoren niet tot de Franse vrouwen.

Laurent Bonadei, de Franse bondscoach, zei voorafgaand aan het toernooi dat je niet hetzelfde kunt blijven doen en betere resultaten kunt verwachten. Hij heeft een verandering doorgevoerd en dat werpt zijn vruchten af. De Franse vrouwen presteren als een team en hebben een enorm sterke selectie.

Ziet u dat Frankrijk zelfs voor Spanje staat?

We zullen zien. Frankrijk heeft een heel jong team, en bondscoach Bonadei heeft gezegd dat hij al aan het WK van 2027 denkt.

Hoe beoordeelt u de prestaties van andere favorieten, zoals Engeland en Duitsland?

Ik ben een beetje teleurgesteld in het Engelse team. Ze waren lange tijd minder dan Frankrijk en konden absoluut niet reageren. De Duitsers spelen tot nu toe nogal statisch en zijn kwetsbaar. Ze hebben zeker individuele kwaliteit, maar als team is er nog ruimte voor verbetering. Tegelijkertijd mag je de Duitsers nooit onderschatten vanwege hun mentaliteit en discipline.

Veel mensen kijken voor het eerst naar vrouwenvoetbal. Welke speelster zou je hen aanraden?

Alexis Putellas, de Spaanse. De Franse speelsters Sarkina Karchaoui en Sandy Baltimore zijn geweldig. Ik vind de Engelse speelster Lauren James ook geweldig; ze is een fantastische speelster. Ze vertegenwoordigt een nieuwe generatie, een nieuwe voetbalster waar we in de toekomst naar uit kunnen kijken.

Er ontstaan altijd trends bij toernooien. Wat heb je tot nu toe opgemerkt?

De teams zijn veel hechter geworden, en zelfs kleinere landen hebben nu veel kwaliteit en spelers uit het buitenland, zoals Finland of België. Geen enkele wedstrijd is tegenwoordig een uitgemaakte zaak.

Heeft dit ook te maken met de verbeterde opleidingswerkzaamheden?

Ja, je ziet dat de jonge spelers van tegenwoordig goede kansen krijgen en ook beter getraind zijn.

De wedstrijden tot nu toe laten ook zien dat er qua fysieke kracht en intensiteit veel te beleven valt.

We hebben echt een nieuw niveau bereikt. Er gebeurt nog steeds veel bij de mannen, maar de ontwikkeling bij de vrouwen gaat gewoon sneller. Veel clubs hebben vrouwenteams geïntegreerd; ze kunnen nu met compleet andere methoden werken, vooral op fysiek vlak. Ze hebben bijvoorbeeld toegang tot data-analyses die ze voorheen niet hadden. Dit soort dingen werpt zijn vruchten af.

Tegelijkertijd heeft vrouwenvoetbal de reputatie onschuldiger en eerlijker te zijn dan mannenvoetbal. Maar op dit EK was er tijdverspilling, kleingeestige spot en boegeroep vanaf de tribune. Gaat er iets verloren?

Als de inzet hoger is, wordt er meer moeite gedaan om te winnen. En hoe spannender het wordt, hoe groter de kans dat de taaie en slimme spelers winnen. Tijdverspilling werkt me echt op de zenuwen. Spelers die laag blijven, ook. Ik hou niet van het gejoel van de fans.

Maar zulke groeipijnen kun je toch moeilijk voorkomen?

Waarom niet? Professionalisering heeft niet alleen positieve effecten. Voetbal krijgt een heel andere betekenis in het leven van de speelsters. En daarmee elke nederlaag, elk balverlies. De toegenomen aandacht verandert ook iets. Vrouwenvoetbal is tot nu toe erg geaard geweest. We moeten ervoor zorgen dat dat zo blijft.

Hoe?

Door ervoor te zorgen dat het leven van de spelers meer omvat dan alleen voetbal. Door ervoor te zorgen dat ze onderwijs volgen en zich bezighouden met andere activiteiten dan alleen sport. Dit betekent dat ze niet alles voor ze hoeven te doen. Dat ze soms zelf voor dingen moeten zorgen. Dit vergroot hun veerkracht.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »